Terug in Nederland

Dit keer mijn blog vanuit Nederland. Een week geleden kwam mijn grote meest waanzinnige avontuur tot een einde. Wat heb ik veel gezien, gedaan en geleerd. Ik kan geen woorden vinden om iedereen te bedanken waarmee ik heb mogen samenwerken, nieuwe vriendschappen die ik heb opgebouwd met de andere stagiaires van de eerste groep maar ook zeker in korte tijd in de tweede groep maar bovenal alle Gambianen die voor altijd een plek in mijn hart hebben.

De laatste 2 weken heb ik volop genoten. Nieuwe stagiaires heb ik mogen verwelkomen en wegwijs gemaakt in het ziekenhuis en de omgeving. Ik was de uitverkorene die deze mooie taak dit keer op mij mocht nemen. De zaterdag voor mijn vertrek was het Independence Day in Gambia, de dag daarvoor heb ik aan de weg staan feesten toen de president van Gambia met de president van Senegal voorbij kwam. En wat werd ik bekeken, ik daar als enige blanke. Zaterdag hebben we dat niet echt gevierd, wel hebben we de verjaardag van Annemieke, de directrice van het Health center maar ook onze begeleider, gevierd. Heerlijk op het strand waarna we zijn wezen eten bij een Nederlands(!) restaurant ook voor mijn afscheid en 's avonds nog een laatste keer wezen stappen. Dit was emotioneel, mijn afscheid kwam nu wel erg dicht bij maar ook zeker genoten.

Zondag alweer vroeg op, een hele barbecue georganiseerd met een aantal Gambiaanse vrienden en dat weer op de verlaten boot bij Lamin Lodge gevierd. Wat hebben we genoten maar ook hier kwamen de emoties weer omhoog. Ook heb ik toen al afscheid van een aantal jongens moeten nemen. Na mijn eigen korte bedankspeech werd ik door een aantal van de jongens ook toegesproken. Mooie woorden werden er gezegd en ik kan niet meer zeggen dan dat ik erg dankbaar ben voor deze vriendschappen die ik heb opgebouwd.

Maandag, nog een laatste dag. Vandaag was ik Gambiaan. Met een omslagdoek als rok en een doek op mijn hoofd (nee niet zoals een hoofddoek) heb ik de hele dag rondgelopen. Op z'n Gambiaans stond ik om 8 uur in de ochtend op een overvolle markt spullen te kopen voor de lunch. Daarna de hele ochtend voorbereiden en gekookt en om half 3 geluncht, ja het kost echt zo veel tijd om (warme) lunch voor 25 mensen klaar te maken. Tussendoor nog even terug naar het ziekenhuis geweest om afscheid te nemen van mijn collega's.
Daarna moest helaas mijn koffer worden ingepakt wat ook meer tijd koste dan ik dacht maar voor het avondeten stond deze gereed. Na het eten nog een laatste keer naar de jongens en op naar het vliegveld. Ook een aantal van de jongens kwamen naar het vliegveld om gedag te zeggen, wat heb ik dat gewaardeerd. Een emotioneel afscheid volgde, wie had gedacht dat ik nog naar huis zou gaan na alles wat er gebeurd was rondom de president. Ik moest en zou blijven en dat heb ik ook gedaan!

Inmiddels weer een week terug en alweer zoveel gebeurd. Nog niet thuis en alweer aan de telefoon, een baan. Gelijk contract getekend voor onbepaalde tijd en ook maar een auto gekocht. Gisteren gelijk begonnen en geen weg meer terug, voor nu. Wat vliegt de tijd weer hard. Ik ben nog steeds bezig met wennen aan Nederland. Een omgekeerde cultuurshock is iets wat ik niet kon voorkomen. Wat een wereld van verschil maar wat een ervaring rijker!

Abaraka baake! The memories will be always in my heart. Neh canuleh new Gambia!
30-08-2016 Irene
20-02-2017 Haddy