Genieten hier!

Weer even een update vanuit hier. Wat geniet ik er toch elke dag nog steeds van. Het is onbeschrijfelijk hoe aardig en gastvrij ze hier allemaal zijn. Iedereen zegt je gedag en vraagt hoe het met je gaat, komt waarschijnlijk ook omdat wij Toubab (blank) zijn.

Vorig weekend zijn we heerlijk ontspannen begonnen met een dagje bij het zwembad in Senegambia. We hadden voor deze zaterdag allemaal een massage geboekt. Ik had een 2 uur durende African massage. Dit is een massage waar ze nogal van het harde aanpakken waren, maar wel lekker. Al mijn knopen werden uit mijn rug en kuiten gehaald en ik voelde me herboren na de massage. Om de dag compleet te maken zijn we daar ook uit eten geweest waar we hebben genoten van een lekkere cocktail. ’s Avonds ben ik ook nog een avondje uit geweest met Martijn, Yvette en de boys. Ik heb hier op straat veel vrienden gemaakt en zie de meeste bijna elke dag wel. 1 van de boys werkt in club Willies en had voor Yvette en mij gratis kaartjes. Deze kans hebben we natuurlijk niet laten lopen.
De volgende dag was uitslapen geen overbodige luxe. Ondanks dat het erg warm was zijn Martijn, Yvette en ik samen met Nuha en Wally, 2 van onze vrienden, naar Lamin Lodge gewandeld. Daar hebben we heerlijk wat gedronken, wat niet voor iedereen gold. Een aap had ook wel trek in een drankje en had deze mooi gestolen, hilarisch om dat voor het eerst mee te maken en een goede waarschuwing voor de volgende keer.
Na het weekend begon de werkweek weer. Ook deze week weer veel gezien. Veel wonden kwamen voorbij. Gezien de schaarste aan middelen werden de wonden alleen gereinigd en verbonden wat naar mijn idee nou niet heel veel zin heeft, maar goed. Ook gezien hoe ze hier oren uitspuiten, dit valt in Nederland niet onder het takenpakket van een verpleegkundige maar leren kan nooit kwaad. Verder ook weer infusen zelf klaargemaakt en aangesloten, maar helaas nog geen 1 zelf geprikt. De mensen hier, en vooral de kinderen zijn best moeilijk te prikken. Dat merk ik zelf ook met het geven van injecties. De huis is vrij stug om doorheen te komen. Toch gaat het injecteren me goed af hier, ik mag zelfstandig de medicatiepoeder mengen met NaCl en de injecties toedienen. Ook zijn Martijn, Yvette en ik deze week weer terug geweest naar de dokterspost in Busumbala. Ondanks dat er nog niet echt vorderingen waren, hebben wij kunnen doen en schrijven wat nodig was. Het project van de doktersposten begint steeds meer te leven en ook wij krijgen er steeds een beter idee van. WE zijn nu druk bezig met het maken van de inventarisatielijsten van wat achter blijft en wat van post naar post zal gaan meereizen.
Deze week ook een leuk feestje gevierd, woensdag de 28ste, was de verjaardag van Iris, een van de juffen. Dit hebben we met zijn allen gevierd in Senegambia waar we zijn gaan eten. De rest van de dagen hang ik veel in de compounds met de jongeren van hier, vooral ‘s avonds. Het is hier iets typisch om green tea Ataya te drinken. Ze maken het zelf met groene thee blaadjes en een overdosis aan suiker. Ondanks dat ik niet van thee houd, bevalt me dit prima!
Afgelopen weekend hadden we plannen om zaterdag naar Monkeytown te gaan. Gezien het hier al lange tijd droog is, de wegen zijn echt net een zandbak, hebben we dat maar overgeslagen en hebben we de zaterdag weer doorgebracht bij het zwembad in Senegambia. Het was zo ongelooflijk warm dat er niet tegenop te smeren viel. Ondanks dat ik alleen maar in de schaduw lag ben ik in het water weer lekker verbrand. ’s Avonds weer met Martijn en Yvette en onze vrienden naar Willies geweest waar we een heerlijke avond hebben gehad. Zondag waren we uitgenodigd door Hodja, een werkneemster uit het ziekenhuis, voor de bruiloft van haar zus. Hartstikke leuk dachten wij, onze eerste Gambiaanse bruiloft. Uiteindelijk viel dit een beetje tegen. Er was vooral een overdosis aan eten en drinken maar van de bruid was lange tijd niks te bekennen. Deze kwam pas rond 9 uur ’s avonds aan, alleen. Het is hier heel gewoon om te gaan trouwen zonder dat de bruidegom erbij was. Deze zat voor zaken in Amerika, en was dus niet eens op zijn eigen bruiloft aanwezig. Ondanks dat hebben we ons in onze Gambiaanse jurken toch wel goed vermaakt.
De afgelopen dagen heb ik door de warmte niet heel veel gedaan. Met 32 graden wil je het liefst ook gewoon even helemaal niets doen. Maar toch werd er ook weer gewoon gewerkt. Ik heb deze week voor het eerst zelfstandig oren uitgespoten, dit is toch nog een vak apart. Ook kwam er tijdens mijn dienst een man met kanker waarbij zijn rechter onderbeen was afgezet. Hij kwam voor de wondzorg van zijn stomp waar de hechtingen in zaten. Voor hier is dat heel iets raars, dubbele handschoenen moesten we aantrekken en ik kreeg een mondkapje voor. Zo hebben we de wond verzorgd. Deze man komt eens in de 3 dagen voor het verzorgen van de wond. Naar mijn idee gaat het eeuwig duren voordat deze wond gesloten is gezien het alleen wordt schoongemaakt en er een gaasje met betadine wordt opgedaan. Dit is elke keer ingedroogd in de wond en trek je telkens opnieuw open. Toch konden we niet anders gezien je hier verplicht bent te doen wat de arts uit het ziekenhuis, in dit geval Banjul, heeft opgedragen. Overleg plegen heeft ook helemaal geen zijn, de wil van de arts is wet in zo’n geval.
Nooit verwacht dat ik ooit zo erg naar regen kon verlangen maar afgelopen nacht was het eindelijk zover, het heeft voor even geregend. Alleen is de temperatuur helaas niet echt gedaald en
Op moment van schrijven ben ik ondertussen ook bezig met het bedenken wat ik dit weekend allemaal mee moet. Morgen vertrekken we namelijk voor een lang weekend naar Senegal toe!